Od dawien dawna Orawę uważa się za krainę, która nie dzieli a łączy ludy. Leży bowiem na granicy dwu państw, dwu narodów. Tu stykało się kilka etnicznie różnych kultur- wołoska, polska, słowacka, węgierska, a nawet niemiecka. Stosunkowo niski, jak  na warunki górskie, przebieg ważnego wododziału  europejskiego pomiędzy Morzem Czarnym a Bałtykiem od lat ułatwiał ludziom nawiązywanie kontaktów. Tędy przebiegały ważne trakty handlowe- w starożytności droga bursztynowa, w XIV wieku solna, później miedziana, a bliżej nas turystyczna, gospodarcza, a nawet przemytnicza... 

Babia Góra stanowi charakterystyczną dominantę dla Górnej Orawy - zarówno tej leżącej w granicach Polski jak i po stronie Słowackiej. Kraina ta rozciąga się u stóp tego potężnego masywu. Góra ta odgrywa w świadomości Orawiaków od pokoleń specyficzną rolę. Otoczona jest nimbem świętości, czci i hyru. Zaiste trzeba było wykazać niemało odwagi, samozaparcia i determinacji, by zdecydować się na życie w tych niebywale trudnych warunkach. Gleby są bowiem tutaj płytkie, gliniaste i skaliste, a więc nieurodzajne. Zaś przy surowym klimacie wysokogórskim, gdzie okres wegetacji jest niezwykle krótki- trudno uzyskać zadowalające plony. Miejscowi górale śpiewają więc przekornie:

Ej, ta naso Orawa, slynie ino  za to,
Ze trzisto dni zimy, reśte samo lato.